Oude fotoboeken met vergeelde foto’s. Met lijm of fotohoekjes ooit zorgvuldig in het album geplakt, liggen de foto’s hier en daar los tussen de bladzijden. De handgeschreven, korte teksten maken duidelijk waar de foto’s oorspronkelijk vast hebben gezeten.
Familiefoto’s van bijzondere gebeurtenissen. Een verjaardag, familie die aan de andere kant van het land woonden en een zondagmiddag op visite kwamen, vakanties, een dagje uit, de sinterklaasviering op kantoor, kerst… Momenten die er toe deden en waarbij mijn ouders hun camera meenamen om dit vast te leggen. Als het fotorolletje vol was, werd het weggebracht en eenmaal terug werden foto’s zorgvuldig in het album geplakt. De teksten erbij met pen maakten het compleet.
Er is een foto die uit het album valt. Ik heb hem al meerdere malen bekeken en weet exact wat er op staat. Het bankje op de boulevard in Vlissingen. Turend over zee, spelende kinderen op het strand, grote vrachtschepen wachtend op het loodswezen. Het is niet een foto die in het album van vroeger hoorde maar een veel recentere foto. De kleuren op de foto verraden het al. Toch heb ik hem in het album gelegd omdat de foto me dierbaar is.
Het bankje waar je zat met de kinderen. Vertellend over de zee, het strand, de kracht van het water… de kinderen tuurden met je mee over he water en zagen niets bijzonders, maar jij wel. Geen dag, geen uur, geen minuut is hetzelfde aan zee. Een levend schilderij waarbij je gedachten op een rijtje worden gezet, je energie opsnuift en geniet. Daar op dat bankje aan zee…